Niet elke 4-2-3-1 is hetzelfde…
Nederlandse vleugels tegen een Spaans centrum!
Voetbalgeschiedenis in de maak! Het duizelt dit WK van de statistieken, mede dankzij de opkomst van kanalen als twitter, podcasts, gamecasts en wat al niet meer. De eerste WK-finale voor Spanje, beide teams werden nog nooit wereldkampioen, nog nooit een Europese finale buiten Europa. Maar ook prestaties en spelpatronen van individuele spelers werden meer dan ooit blootgelegd. Xavi maakt veruit de meeste meters én verstuurt meer passes dan wie ook, slechts gevolgd door teamgenoot Xabi Alonso. Van Bommel krijgt de meeste (20) vrije trappen mee, Ramos maakt de meeste overtredingen (15), maar nog geen geel. En zo kun je maar doorgaan en doorgaan…
Je kan het zo gek niet bedenken of met name OPTA houdt het wel bij. En ondanks de stortvloed aan informatie is er wel degelijk wat zinnigs uit te halen. Er staan in de finale van het wereldkampioenschap twee teams op het veld die het 4-2-3-1 systeem spelen dat ook al in 2006 furore maakte. Net als in dat toernooi speelden drie van de vier halve finalisten consequent met dit systeem. Een prachtige analyse van alle 4-2-3-1 variaties van dit toernooi vindt u hier. Wie anders dan voetbaltaktiek-goeroe Janathan Wilson legt u haarfijn uit dat de verschillen ondanks een op papier gelijke opstelling levensgroot zijn.
Wat mij betreft zit het voornaamste verschil tussen Nederland en Spanje in de manier waarop ze het spel opbouwen. Bij Spanje steekt er één man met kop en schouders boven uit als het gaat om de hoeveelheid balcontacten en dat is natuurlijk Xavi Hernandez. Hij speelt in een centrale rol en vrijwel iedere aanval die Spanje opbouwt gaat langs hem. Nederland daarentegen, zoals eerder uitgelegd in de nabeschouwing van de halve finale tegen Uruguay speelt voornamelijk via de backs en hun voornaamste aanspeelpunten zijn de vleugelspelers aan hun eigen kant, respectievelijk Kuijt voor van Bronckhorst en Robben voor Van der Wiel.
Verwachte opstellingen
Het zal dus een strijd worden tussen enerzijds de dominantie voor Spanje in het centrum van het veld, waar ook hun beste spelers staan opgesteld, en anderszijds de vleugels van Nederland. En daar hangt ook de keuze mee samen die Del Bosque moet maken voor zijn aanvalstrio. In de halve finale tegen Duitsland werd Torres geofferd voor Pedro, waardoor Villa als centrale spits kwam te spelen. Door de frequente positiewisselingen tussen Pedro en Iniesta onstond een dynamiek op de vleugels waar de statische Duitse verdediging veel moeite mee had. Als Del Bosque daarentegen voor de dominantie in het centrum kiest ligt de keuze voor Torres centraal en Villa als ouderwetse linksbinnen het meest voor de hand. Dit stelt Van der Wiel in potentie voor soortgelijke problemen als tegen Robinho in de kwartfinale tegen Brazilië.
Kortom, zullen de Spaanse tiki taka aanvallen door het centrum het winnen van de Nederlandse vleugels? Veel zal afhangen van de rol die Van Bronckhorst en Van der Wiel in aanvallend opzicht kunnen uitoefenen. Tenslotte staan Villa, Pedro en Iniesta als vleugelaanvallers niet bepaald bekend om hun meeverdedigende kwaliteiten. Hopelijk kunnen de middenvelders De Jong en Van Bommel voldoende stabiliteit bieden om de backs aanvallend de ruimte te geven, waarbij het niet ondenkbaar is dat Sneijder meer defensief werk in het centrum zal moeten leveren om de balans te bewaren…
Hoe dan ook wordt de finale een ode aan de twee landen die het al jaren door hun attractiviteit verdienen om een WK-finale te spelen. Voetbalgeschiedenis in de maak!
11 tegen 11 
Posted on 11 July 2010
0